Column door Jennifer Straub, 1 maart 2023
Het zonnetje straalt weer vaker en het duurt weer langer voor de zon ondergaat: ondanks dat de officiële Lingewaardse lente nog iets minder dan een maand op zich laat wachten, is al wel te voelen dat de winter bijna voorbij is. En met lente breekt ook de tijd van veranderingen, transformaties en groei aan.
Dit zien we terug in de natuur, hoe ijzel en vrieskou langzaamaan plaats maakt voor zwakke zonnestralen en ontpoppende bloemen. En niet alleen de natuur verandert. Darwin kwam al met zijn evolutietheorie: als je stilstaat en niet meegaat met je tijd, sterf je uit. Je zal jezelf niet alleen als persoon, maar ook als samenleving, moeten blijven doorontwikkelen.
Die doorontwikkeling vindt de laatste jaren in Nederland zeker plaats. Zo noemen veel mensen een zwarte piet tegenwoordig een roetveegpiet. Daar kan veel over gezegd worden, maar deze column is geen pro-zwarte-piet of anti-zwarte-piet column, dus ik hou het bij het benoemen van het gegeven dat piet tegenwoordig overal iets anders genoemd wordt.
Blijven we bij veranderingen: blank is not done, tegenwoordig ben je wit. Als je het mij persoonlijk zou vragen identificeer ik mij niet met Casper het spookje, daarvoor krijg ik als student wel genoeg slaap en zonlicht te zien. Als aan mij was gevraagd: “welke kleur ben je?”, dan was ik denk ik toch wel voor zalmroze gegaan, want daar kleurde ik als kind poppetjes ook mee in. Helaas is dat precies het probleem in de maatschappij: communicatie. Zeggen wat iemand is, in plaats van vragen wat iemand wil zijn.
Zo kun je ook kijken naar boeken blijkbaar. Is censuur ook maar gewoon een verandering die bij de tijd hoort? Men kan het zich afvragen. Dat we besluiten om de boeken aan te passen van een schrijver die al 33 jaar in het graf ligt. Een schrijver die zelf vond dat je kinderen niet teveel moest beschermen, dat je ze niet teveel moest afschermen voor de werkelijkheid. Een schrijver die zich om zou draaien in het graf, als hij ziet hoe bijvoeglijk naamwoorden zoals “dik” verandert worden naar “enorm”. Volgens “de Enorme van Dale” is dik namelijk gewoon een bijvoeglijk naamwoord, geen belediging.
Maar wat kunnen we hier allemaal van leren? Is verandering leuk, goed of slecht? Heel cliché: de tijd zal het leren. Maar als mensheid zouden we qua veranderingen beter naar de natuur kunnen kijken. In de natuur gaat die ontpoppende bloem ook niet overhaasten, dus waarom zouden wij veranderingen dan wel overhaasten?
