Ik ben opgegroeid in Lingewaard. Ik heb hier op scholen gezeten, gesport en vrienden gemaakt. Een zeer plezierige jeugd, waarin gezelligheid centraal stond. Gezelligheid is ook een van de eerste dingen die in mij opkomt als ik denk aan “WK voetbal”. Ik heb tot nu toe drie keer een WK voetbal bewust beleefd. Het huidige WK in Qatar is nummer vier. Ik herinner mij hoe Nederland, en ook Lingewaard, leefde tijdens het WK in Zuid-Afrika in 2010. Vrolijke liedjes van Shakira, voetbal kijken met het gezin, alles kleurde oranje en iedereen droeg rood-wit-blauw. Ook het WK in Brazilië in 2014 was een gezellig feest. Dit zijn letterlijk en figuurlijk warme landen waar het voetbal leeft.

Ook in het koelbloedige Rusland was de voetbalsfeer te voelen in 2018. Echter nu het wereldkampioenschap terecht is gekomen in Qatar, zijn de straten leeg. Een enkele straat met oranje vlaggetjes. Vreemde blikken van mensen als ik zeg dat ik het WK volg, en belangrijke wedstrijden wel kijk. Is dat zo vreemd? Zou je als journalist, of sowieso als inwoner van je land, niet een beetje op de hoogte willen zijn van wat er speelt? Dan word ik op mijn vingers getikt met “Weet je niet wat er speelt in Qatar momenteel?”, gesproken door mensen die uit principe geen enkele wedstrijd kijken. En dat is oké, gelukkig hebben we hier in ons mooie Lingewaard op Nederlandse bodem de vrijheid om zelf te beslissen wat wij kijken en wanneer we dat kijken.

Qatar neemt het niet nauw met mensenrechten, vrouwen zijn er ondergeschikt aan mannen, homoseksualiteit is strafbaar en de persvrijheid is zeer beperkt. Om nog maar te zwijgen over de arbeidsmigranten die omgekomen zijn tijdens de bouw van het stadion. Dan is het ergens wel begrijpelijk dat je uit protest, uit principe, weigert om naar dit WK in Qatar te kijken.

Maar dan stel ik je nu deze vraag: Keek je wel naar het WK voetbal toen het in Zuid-Afrika was, in Brazilië, of in Rusland? Is het antwoord daarop ja, dan moet ik je helaas teleurstellen. Qatar is niet het enige WK land met mankementen. Ja, in Qatar zijn arbeidsmigranten omgekomen terwijl zij onder erbarmelijke omstandigheden werkten aan de bouw van het stadion. Maar laten we niet vergeten dat in Zuid-Afrika en Brazilië complete krottenwijken met de grond gelijk werden gemaakt om plaats te maken voor stadions. Kijken we naar de mensenrechten die Qatar schend, het beperken van de persvrijheid en het verbieden van homoseksualiteit, dan zien we daarin eerlijk gezegd een griezelige gelijkenis met Rusland. Hierdoor kunnen we ons beter de vraag stellen “waarom wordt het nu ineens onder de aandacht gebracht?”, in plaats van de vraag “hoe is de situatie in Qatar en wat vind ik daarvan?”.